οι σελίδες κιθάρας
Είμαι δάσκαλος κιθάρας και δημοσιογράφος. Την ιστοσελίδα αυτή, ξεκίνησα να την φτιάχνω στις αρχές του 2021, εν μέσω πανδημίας. Έχω στο νου, όταν φτιάχνω ένα δημοσίευμα εδώ, τους μαθητές και τους φίλους της κιθάρας, αυτού του υπέροχου μουσικού οργάνου που αγαπιέται σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα ιδιαίτερα.
περιαυτολογώντας | αντί βιογραφικού
Γεννήθηκα το Μάιο του 1968. Μεγάλωσα στην Καλλιθέα, εκεί πήγα σχολείο, έκανα φιλίες, παρέες, πήγα για πρώτη φορά στο ωδείο – ήταν σε ένα στενάκι κοντά στο ποτάμι.
Πρέπει να ήμουν 13 χρονών όταν άκουσα πρώτη μου φορά κιθάρα. Κοντά στο εξοχικό μας, στην Άνοιξη, στην αυλή του σπιτιού ενός παιδικού φίλου έπαιξε ένα βράδυ ο πατέρας του, αρμένικης καταγωγής, τη ρομάντζα. Ζήτησα να μου πάρουν κιθάρα οι γονείς μου. Μου έφερε μια φθηνή ο πατέρας μου και μ’ αυτήν ξεκίνησα. Δυστυχώς, δεν την έχω πια.
Στο σχολείο, ήμουν γνωστός σαν κιθαρίστας. Με το συγκρότημα του σχολείου, το «ψυχανέμισμα», παίξαμε και στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Καλλιθέας, στην ίδια σκηνή που τώρα ανεβαίνω με τους μαθητές μου, στις γιορτές του ωδείου.
Τα χρόνια πέρασαν. Δεύτερη χρονιά πανελλαδικές, μπήκα στο Πανεπιστήμιο, φοιτητής πολιτικών επιστημών, αλλά σκληρά εργαζόμενος, μαθητευόμενος και μη αμειβόμενος (έτσι ήταν τότε – τώρα είναι ακόμη χειρότερα) στην εφημερίδα «Ακρόπολις». Έμεινα στη δουλειά αυτή πολλά χρόνια. Και σπούδαζα, κατά καιρούς, με διακοπές, μουσική. Ότι να’ ναι. Από ιδιαίτερα μαθήματα αρμονίας στη Νέα Σμύρνη, βιολί (έξι μήνες άντεξα) στην Αθήνα στο Νάκα, κιθάρα πάλι στο Νάκα, σαξόφωνο με ένα σπουδαίο μουσικό σήμερα της τζαζ (που ήταν και κιθαρίστας, οπότε τα μαθήματα εξελίχθηκαν… κιθαριστικά μέχρι που έφυγε με υποτροφία στο Berklee).
Να μην τα πολυλογώ, παρά τις καθυστερήσεις και τις δυσκολίες, με την υποστήριξη της οικογένειάς μου, ολοκλήρωσα τις σπουδές της μουσικής (πτυχίο και δίπλωμα κλασικής κιθάρας), περνώντας από διάφορα ωδεία, Φακανάς, Δημοτικό Νίκαιας, Τέχνη των Ήχων στα Καμίνια, Μάσκα στην Αγία Παρασκευή.
Κι ακούστε τώρα γιατί «είναι μικρός ο κόσμος»…
Περίπτωση πρώτη: Στο κτίριο που στεγάζεται το ωδείο στο οποίο εργάζομαι, στην οδό Σοφοκλέους αριθμός 100, λειτουργούσε, κάποτε το φροντιστήριο «Η Τροχιά». Στο ίδιο κτίριο που μαθητής του Λυκείου, τότε, καθόμουν στα θρανία του, ήμουν τώρα εγώ ο δάσκαλος της κόρης του καθηγητή μαθηματικών της «Τροχιάς».
Περίπτωση δεύτερη: Μπαίνω για το πρώτο μάθημα στο ωδείο, προ πενταετίας, στην αίθουσα 2. Έλα όμως που εκεί δίδασκε παλιός καθηγητής κι εγώ άθελά μου είχα «μπουκάρει» στη δική του αίθουσα. «Εδώ κάνω εγώ μάθημα» μου λέει, φεύγω κι εγώ ζητώντας συγγνώμη. Μαθαίνω αργότερα πως λέγεται αυτός ο τύπος, τον πλησιάζω, «ξέρω έναν με το ίδιο επώνυμο», του λέω, «που τον ξέρεις εσύ» μου λέει, «είναι ο αδελφός μου» – κι εκεί άρχισε μια καινούργια φιλία. Ο αδελφός του, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Δούλευα μαζί του πολλά χρόνια (αυτός στο Ριζοσπάστη, στο Mega, στην Ημερησία, εγώ στον Ελεύθερο Τύπο), είχαμε ταξιδέψει και μαζί (αξέχαστο ταξίδι στο Βερολίνο, τις μέρες της πτώσης του Τείχους).
Όλα αυτά τα χρόνια, είχα τα δυο πόδια σε δυο βάρκες: Σαν επαγγελματίας, αγωνιζόμουν να σταθώ ανάμεσα σε μια δημοσιογραφία που κατέρρεε ως κλάδος βουλιάζοντας στην αναξιοπιστία και στη μουσική, έναν επαγγελματικό χώρο στον οποίο ήμουν καινούργιος, χωρίς την εμπειρία δεκαετιών της ηλικίας μου. Ένας άνθρωπος δικός μου αγαπημένος με στήριξε με όλους τους τρόπους σε αυτή τη δύσκολη μετάβαση: Η γυναίκα μου, Πάολα. Της χρωστάω πολλά, χωρίς αυτήν, δεν θα τα είχα καταφέρει. Οφείλω, ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ στο μαέστρο και διευθυντή μου τα τελευταία οχτώ χρόνια που με εμπιστεύθηκε. Προσπαθώ με τη δουλειά μου, να παραμένω αντάξιος της εμπιστοσύνης και της φιλίας του που με τιμά.
Από το σχολείο, μου έμεινε μια παρέα πολύ ισχυρή, οι μοναδικοί και αληθινοί φίλοι μου. Από το Πανεπιστήμιο, μου έμεινε μια δυνατή φιλία, αφού το πτυχίο μου δεν μπόρεσα να το πάρω.
Από τη δημοσιογραφία έμειναν στο συρτάρι μου κιτρινισμένες σελίδες με παλιά ρεπορτάζ και μια ευκολία στο γράψιμο και στον χειρισμό του δημόσιου γραπτού λόγου, η υπευθυνότητα και η πειθαρχία που σου επιβάλει η δουλειά υπό πίεση. Αυτή την περίοδο, από το καλοκαίρι του 2020, έχω επιστρέψει στο χώρο των ΜΜΕ, εργαζόμενος σε μία μικρή εκδοτική εταιρία.
Ελάχιστα πρόσωπα έχουν μείνει με θετικό πρόσημο στη μνήμη μου από το χώρο των υπουργείων και των εφημερίδων. Έχω απομυθοποιήσει πλήρως την πολιτική. Όμως ψήφιζα, ψηφίζω και θα συνεχίσω να ψηφίζω γιατί απεχθάνομαι τον ακροδεξιό λαϊκισμό, τον χρυσαυγιτισμό, αυτό το μίσος για ανθρώπους αδύναμους που βρίσκονται σε ανάγκη.
Στα πενήντα δύο μου, έχοντας καταφέρει να κάνω δύο τόσο διαφορετικές δουλειές, μέσα στην κρίση που ζήσαμε και ζούμε προσπαθώ να χαμογελάω αν και νιώθω να με πνίγει η δυσκολία που βλέπω να υπάρχει γύρω μου. Έχω μια ωραία οικογένεια κι ένα γιο για τον οποίο καμαρώνω και γι’ αυτό δεν θα πω περισσότερα γι’ αυτόν.
σελίδες κιθάρας 